Patrick De Bock

Begin november 2013 hebben wij afscheid genomen van onze "ere"voorzitter Patrick De Bock.

De mooie uitvaartdienst liet bij vele van ons een diepe indruk na.

Om iedereen de kans te geven om de teksten nog eens na te lezen, vind je ze hieronder terug.

 

 

- Tekst van Guido De Bock (broer van Patrick)
 
Ik herinner mij nog heel goed de dag dat je bent geboren, 18 november 1961
Wij moesten van ons vader vroeg gaan slapen. Vroeger dan op een gewone avond.
Waarom dat wisten wij toen niet!

Tot wij enkele uren later uit de slaapkamer van onze ouders een baby hoorden huilen.
Toen werd alles duidelijk.
Een broertje was geboren en kreeg de naam Patrick.

Al vrij snel wisten onze ouders dat jij een zorgenkind zou zijn. Problemen met het hart. Patrick, ook al was je klein en tenger, jij hebt in jouw, veel te korte leven, bereikt wat je wou bereiken.

Een mooi gevuld jeugdig leven met allerhande deugnietenstreken, een diploma houtbewerking, een prachtig gezin waar je terecht fier op mag zijn, een gevulde carrière met veel vrienden en collega’s, een palmares van gespeelde toneelstukken bij de Reynaertkring van Daknam, eerst als trouw lid en medewerken, de laatste 5 jaar als voorzitter. Deze taak heb je met hart en ziel volbracht.

Bij alle familiefeesten was jij de man die alles in goede banen leidde. Anderen troosten en moed inspreken, was een sterke troef van jou, zelfs op je ziekenbed was dit niet anders.

Patrick, Broer,
vandaag nemen wij afscheid van jou. Wij zullen U missen.
Hartelijke bedankt voor alle mooie momenten die wij samen mochten beleven!
Rust nu maar uit, je hebt het verdiend.
Tot later,
Guido
 
- Tekst van Tinneke, Wouter, Femke en Maaike (zijn kinderen)
 
Dag allemaal
 
Jullie zijn hier allemaal samengekomen om afscheid te nemen van iemand speciaal. De ene kent hem als broer of schoonbroer, de andere als buurman, velen als voorzitter van de Reynaertkring en de meesten als die duivel-doet-al van in Daknam en allemaal ken je hem als "Patrick". Maar er zijn er hier maar vier die hem kennen als papa.
 
We denken niet dat er veel mensen een kindertijd hebben gekend als wij. Wij wisten de alvleesklier liggen voor we het deftig konden uitspreken en terwijl andere kinderen het hielden bij rood en geel was de eerste kleur die wij kenden mauve. In het zwembad zwommen we sowieso rond jou, want wie weet plukte je er ons wel uit voor de befaamde duikbuikspringsprong. Niet dat je zelf kon zwemmen (baksteenslag niet meegerekend), maar je was er toch altijd bij.
 
Je kon ons echt nijdig krijgen wanneer je weer begon met je luchtgitaar en de tekst "omdat ik het zeg.. Tralalalala.." Na een tijdje was het al genoeg om enkel maar je luchtgitaar boven te halen voor het gewenste effect. We hadden bovendien al met onze zessen een code afgesproken voor als jullie later in een appartement zouden wonen met een intercom. Dan zou je naar de code vragen en moesten wij antwoorden: 5-8-2-6-10-3-7-4-9-8-10-3-6-3.
 
Maar je thuis verlaten zou misschien toch niet zo makkelijk zijn. De vijver die je zelf gegraven hebt, met alle hoekjes en terrasjes voor ons moeke. We horen het je nog zeggen: 'Straks eten we onze boterhammen nog op tussen de kiekens.' Hier bakte je elke dag je brood en experimenteerde je vaak met verschillende gerechtjes. Het ene al wat beter geslaagd dan het andere. Nu je er niet meer bent zal het eten waarschijnlijk wat meer aanbranden en zal er minder boter in de pureepatatten zitten, maar we zullen nog elk avondmaal beginnen met "De Vos Lemmens." Papa, aan tafel!"
 
 Tinneke, Wouter, Femke en Maaike

- Tekst van zijn collega’s bij Aliplast
 
Patrick,
Het is voor ons allen een moeilijke dag vandaag, we nemen niet alleen afscheid van een unieke echtgenoot en vader, broer en familielid, maar vooral ook van een heel fantastische collega.

Patrick, je kwam bij Aliplast werken in september 2001. Ondanks uw gezondheidsproblemen, had je een onbegrensde werklust, een optimisme die aanstekelijk werkte bij alle collega’s. Uw oprechte genegenheid tegenover iedereen, uw stralende kijk tegenover het leven, maakte van iedere sombere werkdag, een dag waarbij elke collega werknemer zich goed voelde en graag in uw omgeving verbleef.

Maar uw gulle lach verborg ook een heel stil verdriet, want je toonde je veel sterker dan je gezondheid jou toeliet. Niet klagen, maar dragen, en blijven hopen op kracht, was iets wat jouw heel sterk typeerde.

Je had het allergrootste talent, niet alleen op toneel in de Reynaertkring, maar vooral ook op de werkvloer, om iedereen aan het lachen te brengen, in goede en in minder goede momenten.

Vandaag zijn er veel tranen in ons hart om uw heengaan, maar er blinken ook veel tranen van respect, om het grote geluk dat we iemand zoals jij in ons midden hebben gehad. Jammer dat het zo van korte duur was.

Rust zacht Patrick, je hebt voor altijd een heel apart plaatsje in ons hart, je collega’s op Aliplast vergeten je nooit.
 
Vrienden Aliplast

- Tekst van Hermelien +16
 
Patrick …
Hoewel de overgrote meerderheid van Hermelien+16 “nonkel Patrick” zou zeggen, zelfs degene die geen familie zijn…
Je zal voor ons altijd die ene persoon zijn die mee aan de wieg van onze groep stond.
Je was de eerste om mee de kar te helpen trekken.  We konden jou altijd alles vragen, niets was te veel.  Je zette altijd net die extra stap en je gaf ons zoveel zonder enig eigenbelang.
Zonder jou was onze groep er niet geweest.
Daarvoor, en voor zoveel meer, zullen we je altijd dankbaar zijn.
Hermelien+16

- Tekst van Veronique, Jessica, Natascha en Arno (nichten en neef)
 
Vandaag zijn we hier samen met ons groot verdriet
Verdriet om het verlies van onze nonkel Patrick
De man die we ons altijd zullen herinneren
zoals je er altijd voor ons bent geweest

Met je grapjes, je plagerijtjes
De warmte in je ogen, je zachtheid
De pépé Patrick voor Natascha
Hoe je onverwacht op bezoek kwam
Hoe jullie ons in huis namen na de brand
Alsof dat dat de normaalste zaak
van de wereld was
Hoe je genoot van de kleine dingen in’t leven
Van het samenzijn met je gezin, je familie.

Zo zal je ons altijd bij blijven
Want al ben je er nu zelf niet meer
In onze herinnering en in ons hart
Zal je altijd bij ons zijn

Veronique, Jessica, Natascha, Arno

- Tekst van Christophe (aangetrouwde neef)

Toen het nieuws van het overlijden van Nonkel Patrick ons bereikte, moest ik meteen terugdenken aan onze trouwdag.  Het was bloedheet die dag.  Nonkel Patrick had ingestemd om onze ceremoniemeester te zijn.  Iets wat hij graag deed en ook goed deed.  Zoals reeds gezegd was het die zomerdag bijna onmenselijk warm… zeker met een pitteleer aan.  Hij koos steeds bewust een kostuum met pitteleer als hij ceremoniemeester moest zijn… Het weer was dan bijzaak.  Hij wou er staan die dag, er écht staan…  Ik vermoed dat hij die dag al vroeg had ingezet, vroeger dan ons...  Zijn enige doel was om er voor te zorgen dat het huwelijkspaar en de dichtste familie een zorgeloze dag tegemoet gingen.  Hij ging er wel voor zorgen dat alles op wieltjes liep.  Als er iets was hoefden we maar een half woord te zeggen en met veel plezier regelde hij het.  Ik herinner me vooral het moment in de namiddag waarop de verplichte nummers achter de rug waren en nonkel Patrick met een diepe zucht neer ging zitten.  Een diepe zucht waar vooral tevredenheid uit af te leiden was.  Onze ogen kruisten elkaar en vertelden in een oogwenk waar je geen woorden genoeg voor had.  Onze dankbaarheid en zijn tevredenheid hadden elkaar gevonden in dat ene ogenblik.  Zonder woorden… Het eerste wat hij zei was: ‘Voilà, mijn taak zit er op’.  En het tweede: ‘Voor mij nen trappist…’
“Mijn taak zit er op…”  Jawel nonkel  Patrick, je taak zit er op.  Voor diegenen die achterblijven zat je taak er nog lang niet op.  Je taak als echtgenoot, je taak als papa van 4 kinderen, je taak als broer, je taak als nonkel, je taak als erevoorzitter van de toneelvereniging en ik vergeet er nog wel een paar.  Maar voor de paar jaren die ik je heb gekend weet ik wel dat je elke taak met hart en ziel deed.  En laat dit nu juist de reden zijn waarom dit afscheid zo’n pijn doet…
 
Het ga je goed.
 
Christophe

- Tekst van Eric en Simonne (schoonbroer en schoonzus)
 
Patrick kwam in de familie als een tweede Bockje en toen hij samen met Lydia hun trouwdatum bekend maakte, bleek dat het dezelfde was als de onze.  We smeden dan ook direct plannen om samen onze huwelijksverjaardag te vieren.  We zouden het om de beurt doen, Lydia en Simonne en Patrick samen met mij.
We hebben elkaar dikwijls verrast met de meest uiteenlopende activiteiten, maar als het onze beurt was kwam Patrick toch met de meest verrassende ideeën voor de proppen. We hebben van al die uitstappen goede herinneringen en we zullen ze nooit vergeten.

Zo hebben we een dagje Londen gedaan, ’s morgens vroeg uit de veren richting Calais, daar overzetten en van dan af mocht ik het stuur overnemen, links rijden was niets voor Patrick maar hij beloofde dat wanneer we terug in het land en op bekende bodem waren, hij terug het stuur zou overnemen.  Vlak voorbij Gent was het zover en Patrick kroop achter het stuur, doe je ogen maar dicht vanaf hier weet ik de weg.

Maar toen ik een half uurtje later mijn ogen open deed verschoot ik toch dat we nog altijd niet thuis waren, het was Patrick gelukt om terug richting Gent te rijden en te verdwalen in een industriepark.  Daar had Patrick getoond dat de GPS zo snel mogelijk konden worden uitgevonden.

Ook zijn we verschillende keren gaan eten, soms met de kinderen maar ook soms met z’n vieren.  Patrick hield van lekker eten met een aangepast wijntje erbij, hij was een echte fijnproever.

In de Ardennen gingen we railbiken in de buurt van Maredsous, een trappistenabdij zo dichtbij, dat moest geproefd worden.  Van de ene kant van de Ardennen naar de andere kant, overal moesten we zijn geweest.  Dit maal in de buurt van Stavelot, ravotten in een doolhof.

Een huifkarrentocht met Patrick op de bok, een weekend aan zee, naar technopolis en nog zo veel meer.
Onze laatste 2 uitstappen liggen nog vers in het geheugen.  Vorig jaar zijn we gaan fietsen in de Kempen, de gezondheid van Patrick was al wat minder maar hij had de ideale oplossing bij, een elektrische fiets, geleend van schoonzus Veerle.  Alsof fietsen zijn 2^de natuur was reed hij bijna altijd op kop en met een glimlach op de mond vroeg hij, gaat het nog, bij mij wel hoor.  Het heeft dan ook niet lang geduurd of er stond een elektrische fiets op den hof.

Dit jaar waren ze 25 jaar getrouwd en dat mocht iets speciaals worden.  Hij wou graag naar de champagnestreek en op zijn computer vond hij het juiste adresje om te logeren.  Maar hoe dichter de vertrekdatum, hoe duidelijker het werd dat dit reisje te zwaar zou worden.  Alleen zijn we niet moeten gaan want voor alles had Patrick een oplossing, en zo gingen Jo en Veerle mee.  Een ding moesten we beloven, champagne moest worden meegebracht voor hun 25^ste huwelijksverjaardag.  Eenmaal thuis hebben we een aantal flessen ontkurkt en plannen gesmeed om het nog eens over te doen, maar dan met Patrick en Lydia erbij.

Patrick, mee zal je niet meer kunnen gaan, maar elk jaar op onze huwelijksverjaardag zullen we aan je denken, we nemen je mee in ons hart, terwijl we de traditie voortzetten.

Bedankt voor de fijne tijd.

Eric en Simonne

- Tekst van Carine Claeys (schoonzus van Patrick)

 

‘Carineke, op u begravinge leze ‘k ik ne tekst voor u. Awel, Patrick, en op u begravinge ikke voor u’…  onzen deal, weette ’t nog ?

Je had zelfs al het perfecte grafschrift voor mij bedacht : ‘alleen jij God, jij kreeg haar stil’.

En Patrick, ‘g hebt gelijk gekregen, God kreeg mij deze week stil.

 

Maar binnen de immense pijn en het verdriet om dit veel te vroege afscheid, ben ik zelf verwonderd dat ik door mijn tranen heen kan lachen als ik aan jou denk en precies dat geeft mij de kracht om te doen wat ik jou beloofd heb …. en kijk… hier sta ik dan.

 

Slechts enkele minuten heb ik naar een leeg blad zitten staren, gewoon omdat het mij terugbracht naar een verhaal uit je kinderjaren : een leeg blad als betaalmiddel voor den entrée tot het plastieken kot, de lochtink…

 

Ik ben ervan overtuigd dat jouw levensboek geen lege bladen telt, maar integendeel elk blad overvol geschreven staat, zo intens heb je geleefd, van elk moment ten volle genoten… van Patatje over Suikernonkel tot uitmuntende voorzitter van de Reynaertkring; van avontuurlijke jonge gast met de beruchte zwarte Golf naar een lieve, trouwe echtgenoot en trotse, plichtsbewuste, fantastische papa; van onvervangbare broer tot geweldige schoonbroer. Om het met de woorden van ‘onze Luc’ te zeggen : ‘een uniek mens’.

 

Het verbaasde me steeds hoe spitsvondig je was. Zo was niet ‘peirdeworsten’ maar wel ‘knollesaucissen’ volgens jou het correcte woord.

Oesje Patrick, ‘k zou voorwaar jouw hit nog vergeten : ’t regent maar ik word niet nat, enkel en alleen omdat, ‘k heb ne paraplu.

 

Een samenkomst met de Bokskes, een gewoon mekaar ontmoeten werd zonder twijfel geanimeerd door jouw met humor doorspekte verhalen.

Trouwfeest van een broer of zus : gegarandeerd mocht het koppel zich verwachten aan een ‘hertrouw’. Met tot dan toe verborgen anekdotes en bloemlezingen uit de jeugdjaren van het Boksken, soms tot grote verbazing van het kersverse aanhangsel.

 

Samen deelden we 1 grote passie : het amateurtoneel.

Ik ben dankbaar dat ik tot de gelukkigen behoor die ooit met jou op de planken mocht staan.

En het moet gezegd, Patrick, in de producties waar jij meespeelde waren de regievondsten niet alleen het werk van de regisseur.

De mensen amuseren, dat was je uiteindelijke doel en of je daarin geslaagd bent!

En wees gerust, Patrick, met Kerst zal het door jou gekozen stuk ‘Bloed, zweet en tranen’ er staan !  We gaan ervoor, als eerbetoon aan jou !

 

Weet je nog, Patrick, onze hilarische sketch ‘het examen treinwachter’…. ’t Was voor de statie van Sinaai of Belsele’, onze optredens op de knosselfeesten op de Brugge onder het motto ‘hoe zotter, hoe beter’; hoe we samen meewerkten om Sinaai op de landkaart te zetten als 5-sterren dorp in het programma Fata Morgana. Uitgeput zaten we na afloop samen op de rand van den Dries, maar die fotogenieke modellen hadden we toch maar goe liggen hé!

Het zijn unieke momenten met jou die ik koester en die niemand ooit nog van mij afneemt.

 

En ook al is het moeilijk te vatten dat we jouw stem nooit meer zullen horen, jouw handen nooit meer zullen aanraken, jouw knipoogje nooit meer zullen zien, je hebt ons allemaal stuk voor stuk prachtige herinneringen nagelaten, waarvoor we jou ontzettend dankbaar zijn.

 

Maar mijn dierbaarste herinnering aan jou neem ik elke dag kilometers met me mee, door regen, wind, winterse kou, sneeuw en op stralende zonovergoten dagen, heel eenvoudig, misschien wel banaal, maar zo veelzeggend : de pluim die jij op 21 juli 2010 op mijne velo gestoken hebt ‘hierzie, kinneke, gij verdient een pluim’.

 

Patrick, jij verdient méér dan een pluim.

Voor wie je was, voor wat je betekende, voor je warmte, je vriendschap, je hartelijkheid, voor die ontelbare momenten dat je mensen gelukkig maakte en vooral voor die vele uren dat je mensen aan het lachen bracht, krijg jij nu van ons allemaal een hartverwarmende, staande ovatie.

 

Patrick, jij zou Patrick niet zijn als je geen bijzondere laatste wens zou hebben : ‘op mijn begrafenis geen koffietafel maar een vat Westmalle trappist’.

Awel jouw laatste wens wordt ingewilligd en in jouw naam, Patrick,  nodig ik iedereen hier aanwezig uit in de parochiale feestzaal van Daknam om ne Westmalle van ’t vat te komen drinken, precies zoals jij het wou !

 

Lieve Patrick, deze tekst was het laatste wat ik jou nog kon geven.  Hier neem ik afscheid, maar wel op jouw manier :

‘Doei Patrick, doei schone-broere, doei vriend voor het leven ! 

 

- Tekst van Reynaertkring Daknam (voorgelezen in de parochiezaal)

Het was de laatste wil van Patrick om op deze speciale wijze "tussen pot en pint"

herinneringen op te halen en afscheid te nemen. De familie heeft zijn wil

gerespecteerd.

 

Beste Lydia en kinderen, geachte familie en goeie vrienden,

hier staan wij op de plek waar Patrick zijn grootste successen heeft gekend.

Eérst als jeugdig acteur, later als gedegen regisseur.

Ik herinner mij nog zijn prille begin als Patatje in de "Filosoof van Hagem" het

was in het jaar 1979. Een rol hem op het lijf geschreven. Met zijn pienter

voorkomen en ietwat geforceerde uitspraken deed hij de hele zaal daveren van

het lachen. Het is precies daar dat hij de microbe voor toneel te pakken kreeg, een

microbe die hem nooit meer zou loslaten. Wij zijn de tel kwijtgeraakt over het

feit in hoeveel toneelstukken hijzelf heeft meegespeeld of hoeveel hij er zelf

heeft geregisseerd. Een ding staat vast: Patrick werd aangesproken ofwel als

acteur ofwel alsregisseur.

 

De grootste successen werden behaald met komische stukken. Hij schitterde in

de vertolking van: "Een Beeld van een Man", "Toon wint 10 Miljoen", "Mijn

Schoonpapa is Kolonel" én nog tientallen andere.

Hoe het er toen aan toe ging ?

Er werd een hele week ernstig gerepeteerd, maar de vrijdagavond was er

vergadering bij Francine aan de brug. Het mens werd geplaagd tot wanneer ze

voor de bende frieten of eieren begon te bakken of een paar schellekens

boerenhesp had gepresenteerd. Het waren van die gelukzalige momenten

waarin Patrick zich verkneukelde.

In die periode was het ook nog de gewoonte dat, bij het einde van het

Toneelseizoen, stevig werd nagevierd. Dat noemde men de dag van de smeer. U

kan het zo raden de smeer was een etentje (barbecue of fondue) met het hele

gezelschap.

Soms bleven wij niet op eigen terrein. Zo herinner ik mij nog levendig de uitstap

voor twee dagen naar Den Haan aan Zee. Het was winter en er viel weinig te

beleven in Den Haan, tot wanneer ons gezelschap in de Carnac belandde.

Patrick schreef in de aangedampte vensters van het café-restaurant met grote

letters "KOM BINNEN GRATIS. Ieder passant werd aangesproken en binnen

gehaald, er werd verbroederd en verzusterd tot een stuk in de nacht zodanig dat

sommigen hun bed niet terugvonden … De volgende morgen was het de hoogste

nood om te gaan uitwaaien aan zee.

 

Nog een van de stunts van Patrick en gezelschap was: "DE BERECHTING". Na

een toneelopvoering was zijn broer Johan ‘s anderendaags ziek en zat te bed. Met

een belletje en kruis voorop, in witte misdienaars gewaden trokken ze naar de

Heirlandtstraat. De mensen onderweg stopten hun auto, sprongen eerbiedig van

hun fiets en knielden neer voor “de berechting”. Die stunt heeft een staartje

gekregen. Reinaertkring werd op het matje geroepen en Mr Pastoor heeft de

zaak moeten bepleiten bij de bisschop.

 

Maar naast veel lol en zwarte humor heeft Patrick vooral heel hard gewerkt voor

RKD en Daknam.

Hij werd in het Bestuur van R.K.D.opgenomen in het jaar 1987

Hij was de promotor van het jongerentoneel HERMELIEN. Er werd gestart met

vrij ernstige stukken als "De Golf' en "Dansen in het Licht", nadien werd onder

Dorien Van Havermaet overgeschakeld op sprookjes

Hij vertegenwoordigde RKD-toneel in OPEN DOEK als Regioverantwoordelijke.

Hij organiseerde fietstochten. Eén van de piekjaren was 1990 met een

deelname van 60 fietsers

 

Bij het heroprichten van het Sportcomité was Patrick de “kartrekker”.

Hij was ook de drijfveer van de 3e groep Reynaertsingers "Guns en

Druppels". Patrick mocht meegaan, maar mocht niet zingen. Hij zong te vals!.

 

Op de Meiavond heeft hij steeds zeer gekende volksdansgroepen naar Daknam

gebracht. Onder zijn impuls werd er rond het meivuur gedanst en gesprongen.

Hij nam er, als sluwe Vos verkleed, steevast de leiding.

 

Twee jaar geleden werd hij opgenomen in "De Orde van de Meiheren". Een

titel die alleen wordt toegekend aan personen die zich zeer verdienstelijk hebben

gemaakt voor de Daknamse Gemeenschap.

 

Patrick, wij willen op een schalkse manier afscheid nemen, maarwij hebben

nog een belangrijke vraag. Wij zijn er vast van overtuigd en weten dat je toch

niet zult kunnen stilzitten. Indien u aan de weermachine moest zitten, geef ons

dan op Meiavond de warmte en op de Kunstmarkt de zon!

Van iedereen hier aanwezig een warme groet!

 

Aan Lydia, kinderen en familie veel sterkte.